Evet…
Başlıkta yanlış bir şey yok.
Çince bir özlü söz bu deyiş.
O kadar özgün ve anlam yüklü ki, bozup değiştirmeye kıyamadık; aynen kopyaladık-sonra yapıştırdık.
“Anlam”ın “mana”sı kısaca şöyle:
Romanya'nın Ruj kentinde uygulanan bir kural var.
Toplu taşıma araçlarına binen bir kişi eğer yolculuk boyunca kitap okuyorsa, araca bedel ödemiyor...
Bizim bazı malum belediyelerimiz ise, kent otobüslerinde haremlik/ selamlık yapma peşinde.
Bu iki otobüs nereye gider?
Birisi bilmeye, öğrenmeye, sorgulayıp, düşünmeye...
Ötekisi; “cinsellik-yobazlık-karanlık”ın momentinde boğulup, debelenmeye.
Otobüsler hedeflerine varabilirler mi?
Bittabi… Varırlar.
Çünkü insanlar ne ekerlerse onu biçerler.
Kaktüs ekiyorsanız, gül bitmesi mümkün değildir.
İnsanları eğitimsiz bırakıyorsanız, gelişmeleri... Yetkin ve kişilikli bir kimliğe ve aydınlık bir kafaya ulaşmaları mümkün değildir.
Şimdi geldik başlıktaki kargacık-burgacık, şekilden-söze; lütfen dikkatlice okuyun:
- 如果危险指责，傻瓜看手指...
Evet, söz Çince.
Tercümesi... Ya da anlamı şöyle:
- Parmak tehlikeyi gösteriyorsa, ahmaklar parmağa bakarlar; parmağın gösterdiği tehlikeye değil...
Şimdi bu Çin atasözünün içeriğinden kalkarak kendimize şu soruyu soralım:
- Biz ahmak mıyız?... Yoksa akıllı... farkındalığı yüksek, aydınlık bireyler miyiz?
Parmağa mı bakıyoruz?
Yoksa, parmağın bize gösterdiği o büyük tehlikeye mi?
Haydi diyelim ki, bakışlarımız tehlikenin üzerinde toplandı, kenetlendi.
- Peki, ne yapıyoruz?
Bırakın otobüsü, treni, tramvayı... Şöyle normal, rutin zamanlarımızda kitap okuyor muyuz?
Televizyon tuzağından kafalarımızı kaldırıp, zihnimize bir kaç satır düşünce, duygu ve sorgulama yeteneği katmaya çalışıyor muyuz?
Yoksa... Otobüste, trende, tramvayda cinsiyetimize göre ayrıştırılmış yerlere tünemeyi kabullenerek mabadımızın üzerinde çöreklenmeye mi hazırlanıyoruz?..
O çöreklenmenin aslında karanlığı kabullenmek olduğunu bilmiyor muyuz?
Yoksa hala parmağa takılıp, onunla didişmeyi, mücadelenin [ve yaşamının] kendisi mi sanıyoruz?
LÜTFEN...
Sitemizin ana sayfasına bir göz gezdirin.
